Μια απαγορευμένη σε τούτους τους
θλιβερούς καιρούς σκέψη, έτοιμη να χαρακτηριστεί "μελό", "ντεμοντέ",
"συναισθηματική", "ύποπτη λαϊκισμού". Με άλλα λόγια, μια περιττή
πλεονάζουσα σκέψη που ωστόσο θα την κάνω, κι ας την ακυρώσει με ορμή το
ποτάμι της καχυποψίας, της κακοβουλίας, της αλαζονικής λοιδορίας που η
ορμή του σήμερα όχι μόνο δεν κοπάζει αλλά με περισσή...
λυσσασμένη δύναμη ξεχύνεται να σκεπάσει όσους δεν αρθρώνουν τον προσήκοντα "ώριμο" "εξορθολογιστικό" στο "υψος των περιστάσεων" λόγο.
Ιδού λοιπόν η σκέψη που σας καταθέτω αυτή τη στιγμή, μια σκέψη που μόλις έκανα καθως έβλεπα μια σκηνή στη μικρή οθόνη, Στην οθόνη που είναι πάντα πρόθυμη να προβάλλει ως θέαμα την γνώριμη και σχεδόν "φυσική" και αναμενόμενη πλέον εξαθλίωση των συνανθρώπων μας. Τους είδα στοιβαγμένους στη σειρά για το συσσίτιο. Τσικνοπέμπτη. Υπαίθρια, στη Βαρβάκειο αγορά. Πρόσωπα σκυθρωπά. Σκοτεινά. Πρώην άνθρωποι που, καταφρονεμένοι τώρα με ενα πλαστικό πιάτο στο χέρι, ευγνωμονούν και ντρέπονται για το αναπάντεχο δώρο, το λουκάνικο, το επετειακό της μέρας κοψίδι. "Κρέας! δόξα τω θεώ", μονολογεί ενας γέρος, ενώ πλάι του μια χλωμή κοπέλα απομακρύνεται βιαστικά μην και τη συλλάβει ο φακός και απαθανατήσει την εικόνα της.
Και η σκέψη μου είναι αυτή: Πως όλοι ετούτοι, οι άθλιοι του τόπου μας, της Ελλάδας οι ταπεινωμένοι άνθρωποι, κάποτε γεννήθηκαν, ήσαν κάποτε όλοι τους βρέφη, ναι! βρέφη, ανυπόμονα να χορτάσουν, να λαχταρήσουν τη ζωή βρέφη. Βγήκαν από μια αγκαλιά, μια μητρική αγκαλιά, ενα χάδι τους περιέθαλψε, ένας γονιός φαντασίωσε κάτι καλό γιαυτούς, ένα τόσο δα όνειρο κατοίκησε και θέρμανε, έστω για λίγο την ψυχή και μεταμόρφωσε την όποια συνθήκη του γεννήτορα, καθώς πάντα, μεταμορφώνουν, όσο σε κατέχουν, τα όνειρα. Και τότε σκέφτηκα:
Θεέ μου κάνε να έχει πεθάνει αυτός ο γονιός, να εχει προλάβει να πεθάνει, να μην υπάρχει και αν υπάρχει να μη δει ποτέ την έκβαση του ονείρου που κάποτε έκανε γιαυτό το παιδι, το υπέργηρο ή νεαρό παιδί, που τώρα αντικρίζω στα ντροπιασμένα (και δικά μου) μάτια.
*Η Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι συγγραφέας καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
http://www.protagon.gr
λυσσασμένη δύναμη ξεχύνεται να σκεπάσει όσους δεν αρθρώνουν τον προσήκοντα "ώριμο" "εξορθολογιστικό" στο "υψος των περιστάσεων" λόγο.
Ιδού λοιπόν η σκέψη που σας καταθέτω αυτή τη στιγμή, μια σκέψη που μόλις έκανα καθως έβλεπα μια σκηνή στη μικρή οθόνη, Στην οθόνη που είναι πάντα πρόθυμη να προβάλλει ως θέαμα την γνώριμη και σχεδόν "φυσική" και αναμενόμενη πλέον εξαθλίωση των συνανθρώπων μας. Τους είδα στοιβαγμένους στη σειρά για το συσσίτιο. Τσικνοπέμπτη. Υπαίθρια, στη Βαρβάκειο αγορά. Πρόσωπα σκυθρωπά. Σκοτεινά. Πρώην άνθρωποι που, καταφρονεμένοι τώρα με ενα πλαστικό πιάτο στο χέρι, ευγνωμονούν και ντρέπονται για το αναπάντεχο δώρο, το λουκάνικο, το επετειακό της μέρας κοψίδι. "Κρέας! δόξα τω θεώ", μονολογεί ενας γέρος, ενώ πλάι του μια χλωμή κοπέλα απομακρύνεται βιαστικά μην και τη συλλάβει ο φακός και απαθανατήσει την εικόνα της.
Και η σκέψη μου είναι αυτή: Πως όλοι ετούτοι, οι άθλιοι του τόπου μας, της Ελλάδας οι ταπεινωμένοι άνθρωποι, κάποτε γεννήθηκαν, ήσαν κάποτε όλοι τους βρέφη, ναι! βρέφη, ανυπόμονα να χορτάσουν, να λαχταρήσουν τη ζωή βρέφη. Βγήκαν από μια αγκαλιά, μια μητρική αγκαλιά, ενα χάδι τους περιέθαλψε, ένας γονιός φαντασίωσε κάτι καλό γιαυτούς, ένα τόσο δα όνειρο κατοίκησε και θέρμανε, έστω για λίγο την ψυχή και μεταμόρφωσε την όποια συνθήκη του γεννήτορα, καθώς πάντα, μεταμορφώνουν, όσο σε κατέχουν, τα όνειρα. Και τότε σκέφτηκα:
Θεέ μου κάνε να έχει πεθάνει αυτός ο γονιός, να εχει προλάβει να πεθάνει, να μην υπάρχει και αν υπάρχει να μη δει ποτέ την έκβαση του ονείρου που κάποτε έκανε γιαυτό το παιδι, το υπέργηρο ή νεαρό παιδί, που τώρα αντικρίζω στα ντροπιασμένα (και δικά μου) μάτια.
*Η Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι συγγραφέας καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
http://www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου