Δημοσίου και τους συνταξιούχους άρχισαν την άνοιξη του 2009 και μεγάλωσαν τον Μάρτιο 2010. Εντάθηκαν μετά το πρώτο Μνημόνιο. Ο νέος νόμος για το ασφαλιστικό και η αναδιάταξη των ΔΕΚΟ επέκτειναν τις περικοπές. Εφέτος, άλλοτε ως υπόλοιπα του αρχικού Μνημονίου, αλλά και ως προαπαιτούμενο για την έγκριση του δεύτερου πακέτου, έρχεται μία ακόμη προσαρμογή στις συντάξεις. Ακολουθούν νέα ειδικά και γενικά μισθολόγια για τους δημοσίους υπάλληλους.
Στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα υπήρξαν αλλού καλύτερα, αλλού χειρότερα και, πολύ συχνά, καταστροφικά. Οπως στην περίπτωση της πλήρους απώλειας εισοδήματος, αφού αυτό, πρακτικά, συμβαίνει στις ατελείωτες ιστορίες μετάπτωσης στην ανεργία. Η ανεργία είναι μεγαλύτερη και σκληρότερη όσο τα άτομα έχουν λιγότερα προσόντα. Από την άλλη, μεταξύ των 270 χιλιάδων επιδοτούμενων ανέργων, ένας στους δύο δεν προχώρησε πέραν της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ ένας στους τρεις περιορίστηκε στην υποχρεωτική εκπαίδευση και μόνον ένας στους έξι πέρασε από την τριτοβάθμια. Και επιπλέον, οι φόροι μειώνουν δραστικά ό,τι περισσεύει.
Ολοι πλέον αναμετρούνται με την επελθούσα και επερχόμενη καταστροφή εισοδήματος. Το θέμα, πλέον, είναι να κατανοήσουμε με τον ίδιο ισχυρό τρόπο πως πρέπει να αναζητήσουμε τον δρόμο της ανάκτησης του απολεσθέντος εισοδήματος. Ενώ όλοι συζητούν, με διαφορετική έμφαση, για το «κούρεμα» των αποδοχών, κανείς δεν έχει αποσαφηνίσει με ποιον τρόπο θα επιτύχουμε νέα αύξηση του διαθέσιμου πλούτου.
Η «αριστερή» κριτική δίνει προτεραιότητα στην αποτροπή των περικοπών. Η επίσημη Αριστερά της χώρας δείχνει να ενδιαφέρεται για τον πολιτικό «χειρισμό» όσων διατηρούν τη θέση εργασίας. Αυτοπροβάλλεται –με εντυπωσιακά αποτελέσματα είναι αλήθεια...– ως καλύτερος εξυπηρετητής από τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, τα οποία επί του παρόντος μοιράζονται το άγος της λιτότητας. Οι πελάτες βρίσκονται κυρίως στις κρατικές επιχειρήσεις, τον δημόσιο τομέα και τις μεγάλες επιχειρήσεις που υπήρξαν κρατικές. Πράγματι, στις περιπτώσεις αυτές οι αμοιβές είχαν αυξηθεί, στη διάρκεια της περασμένης δεκαετίας, με τεράστιους ρυθμούς. Οι περικοπές είναι εξίσου εντυπωσιακές. Το ίδιο ισχύει και για τα ανώτερα τμήματα των συνταξιούχων, που παρακολουθούν τα «δικαιώματά» τους να καταβαραθρώνονται.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η επιστροφή στα «προ της κρίσης» επίπεδα εισοδήματος είναι εξαιρετικά αμφίβολη, τουλάχιστον για το ορατό μέλλον. Με δυο λόγια, μισθωτοί και συνταξιούχοι του ευρύτερου κρατικού τομέα βρίσκονται κοντά στα νέα όρια, με τα οποία θα σχεδιάσουν εξ αρχής τη ζωή τους. Χωρίς αυτόματες τιμαριθμικές προσαρμογές!
Με το δεύτερο Μνημόνιο, ένα πολύ μεγάλο μέρος του ιδιωτικού τομέα πρέπει να απαντήσει στο ίδιο ερώτημα. Πράγματι, εργαζόμενοι που δεν είχαν ποτέ συζητήσει «πόσα θα παίρνω», επειδή ο μισθός τους ήταν «όσα λέει η σύμβαση», θα χρειαστεί να μάθουν να διεκδικούν. Σοβαρότατη επίπτωση θα έχει, για παράδειγμα, το πάγωμα της ωρίμανσης «μέχρι η ανεργία να πέσει κάτω από 10%».
Με δύο λόγια, ένα καλύτερο εισόδημα θα απαιτεί, στα επόμενα χρόνια, σκληρότερη δουλειά και ανάληψη μεγαλύτερης ευθύνης. Θα χρειάζεται συνεχόμενη βελτίωση των προσωπικών ικανοτήτων και έξυπνη ανάδειξη της συμβολής του καθενός ξεχωριστά στις επιτυχίες, δηλαδή στα κέρδη, των επιχειρήσεων. Η εγκατάλειψη ενός κεντρικά ρυθμιζόμενου συστήματος με ένα σύστημα πολλαπλών μεταβλητών και, κυρίως, προσωπικής επιτυχίας θα μοιάζει με πολιτισμική «επανάσταση». Η επιστροφή θετικών ρυθμών στο ΑΕΠ δεν θα φέρνει, από μόνη της, άνοδο των εισοδημάτων. Ενα νέο τοπίο αμοιβών θα αλλάξει την ίδια την έννοια της εργασίας.
http://www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου